Verslag: Vitesse – FC Basel

 d.d. 9 augustus 2018: Vitesse – FC Basel (kwalificatieronde EL)

Rond 18.00 uur ben ik thuis van mijn werk. Ik maak snel f een cup-a-souppie, duw een broodje naar binnen en een stukkie fruit, make-up-check! en om 18.36 uur exact loop ik richting de bus op weg naar het Gelredome. Geen snelheidsrecord, maar wel behoorlijk vlot!

De buurman heeft avonddienst vandaag en komt dus niet, echt heel jammer. En Bea, ach … zij logeert nog steeds in Canada bij haar familie in een prachtig huis omringd door kolossale bergen en gigantische bossen, sprookjesachtige meren en duizelingwekkende watervallen. Zij appte me een aantal foto's, adembenemend mooi gewoon, buitenaards bijna …. zucht.

Het blijft gewoon eeuwig en doodzonde dat Bea geen leuke broer heeft of een knappe neef of zo, dan was ik gewoon met hem getrouwd, en dan waren Bea en ik familie geworden en dan zat ik ook ieder jaar in Canada te genieten van alle schoonheid die dat land te bieden heeft.

Nou ja, in plaats daarvan zit ik nu in het Gelredome, weliswaar second-best, maar ook heel prettig, toch?!

Ik neem plaats op mijn eigen stoeltje, die was nog vrij in de voorverkoop, en als snel komt er een leuke meid met haar leuke vriend, beiden gehuld in V-shirt, naast me zitten. We spreken al snel over de wedstrijd van vanavond en over die van vorige week. Zij zijn net zulke fanatieke en enthousiaste V-supporters als ik, we maken f een selfie en voor mijn gevoel heb ik er een nieuwe Bff bij. Keigezellig joh!

En dan start de wedstrijd en we zijn gespannen wat onze boys brengen vanavond.
Náááhhh, eerlijk waar … als een furie, als een dolle begint Vitesse aan de wedstrijd. Al meteen in de eerste minuut krijgt Linssen de bal van achteruit aangespeeld. Hij tikt 'm door naar Büttner, die op zijn beurt de bal passt richting Matavz. En Tim staat helemaal vrij!

Onmiddellijk zien we de enorme mogelijkheid van deze wereldkans, we springen op uit de stoeltjes, mijn vingers beginnen te tintelen en mijn hartslag maakt overuren. Tussen Matavz en hun keeper bevindt zich alleen maar de bal, meer niet. Tim schiet en …. hun goalie stompt de bal weg over het doel, k*t!

Ooooohhhh néééééé hè, godsammeliefhebbe …dit had 'm moeten zijn, de 1-0! Betere kansen krijgt je niet. Maar Matavz mist! Kerel, hoe krijgt je 't voor elkaar! Wat wordt hier een ongelooflijk grote kans efficiënt om zeep geholpen. Ik sla mijn handen voor mijn gezicht, kan niet geloven wat ik zojuist gezien heb en volledig over de pis val ik terug in mijn stoeltje.

Ik kijk f naar mijn nieuwe Bff. Hoofdschuddend slaat ze het tafereel gade evenals de vriend; ook bij hen druipt de teleurstelling van het gezicht.

Maar veel tijd om te treuren is er niet. Nauwelijks een minuut later staat V.d. Werff in scoringspositie voor het doel van Basel. Hij kopt, kom op Maikel, doe 't dan, maar de bal mist kracht en hun keeper kan 'm redelijk simpel pakken. Aaaarrrggghhhh gvd!!!

Niet veel later krijgt Matavz opnieuw een kans. Weer mis, oh men, waarom nou?! Dit is toch om gestoord van te worden! En zo gaat het maar door.

Als een wervelvind razen onze jongens over het veld, creëren de éne kans na de andere, en blazen iedereen in het Gelredome zo'n beetje omver, inclusief de boarding bij Noord.
Onze helden spelen heel goed, met veel druk naar voren en prima combinatiespel. Onze jongens voelen elkaar goed aan, werken hard en hebben duidelijk een missie. Gewoon winnen vanavond.

Basel is machteloos, speelt met weinig vertrouwen, komt er nauwelijks aan te pas en Rickyboy heb ik nog niet aan de bal gezien. Mooi! Ik gun hem echt het allerbeste hoor, alleen vanavond f niet.

En onze mannen blijven sterker en duidelijk de bovenliggende partij. Ik denk dat we om de 6 minuten wel een goede mogelijkheid hebben om te scoren. Een simpele rekensom leert dan dat we in de eerste helft minstens 7 prachtkansen hebben gehad om op voorsprong te komen. Maar het gebeurt gewoon niet! Elke bal gaat net over of naast of wordt niet hard of zuiver genoeg geraakt. Of hun keeper doet het gewoon goed, weet ik veel.

Wat ik wel weet is dat ik langzamerhand gek word van verlangen naar een doelpunt voor onze jongens. Net zoals iedereen op Noord trouwens. Ze verdienen het meer dan ooit. En we blijven onze helden onverminderd hartstochtelijk toebrullen en aanmoedigen. Ook daar ligt het niet aan; er heerst een onwaarschijnlijk lekkere sfeer in het Gelredome. Heeeeerlijk!!!!

Heeft Basel dan geen enkele kans gehad?
Nou jawel, twee of drie … halve … misschien.

Tijdens de rust raken mijn Bff en ik en de vriend niet uitgesproken over de afgelopen 45 minuten. Al die gemiste kansen, maar ook het goede spel van ons geel-swèrt! Man, man, man …. er had zoveel meer uit kunnen en moeten komen!

En dan begint de tweede helft. Hoop- en verwachtingsvol kijken we weer toe; dan moet het nu maar gebeuren, het zit er gewoon in, een doelpunt voor ons!

Maar in tegenstelling tot de eerste helft, is Basel vanaf de 46e minuut scherper, geconcentreerder. Zij voeren de druk op, spelen de bal nu makkelijker rond en onze jongens sjouwen er achteraan. Onze mannen proberen het wel hoor, de bal in de ploeg te houden en de rust te bewaren en zo, maar de souplesse is verdwenen. Ah, kak, daar word ik niet rustig van!

Ik werp een blik op mijn nieuwe Bff en de vriend. Ook zij zijn zich bewust van het veranderende spelbeeld van Vitesse en, net als ik, zien zij het met lede ogen aan. Opnieuw gaat Noord als één man achter onze helden staan, natuurlijk! Als Vitesse onze steun nodig heeft, dan geven we die ook, vol overgave en ongelimiteerd.

Basel overheerst nu, dat is waar, maar af en toe komen onze boys toch in de buurt van hun strafschopgebied. En elke keer als Büttner of Beerens een voorzet geven, of als Foor of Serero de bal onderscheppen en 'm naar voren rossen richting Matavz, dan schiet de spanning als een waanzinnige schok door mijn lijf. Dan slaat de stress in alle hevigheid toe, kan ik niet meer normaal ademhalen, voelt mijn mond kurkdroog aan en volgens mij ontwikkel ik een soort zenuwtic bij mijn oog. Oh men, ook dat nog!

Het is een ongelooflijk spannende en boeiende wedstrijd. Beide partijen loeren op de voorsprong maar zijn tevens bang om de '0' kwijt te raken (en in de 82e minuut of zo ontsnapt V.d. Werff ternauwernood aan rood, pffff …).

Vlak voor tijd zijn mijn nieuwe Bff en ik het er over eens: op basis van de hele pot voetbal kun je wel zeggen dat 0-0 een terechte uitslag is. Vitesse speelde een uitstekende eerste helft en Basel een prima tweede. En als het dan toch een gelijkspel moet worden, dan maar het liefst deze brillenstand. Dat geeft dan de beste uitgangspositie voor de return.

De Russische 4e man geeft aan dat er nog 4 minuten blessuretijd bijkomen. Oké, goed, wat jij wil!

En dan gebeurt het onvoorstelbare ….
Van achteruit wordt door Basel de bal naar voren geschoten op niemand minder dan Ricky van Wolfswinkel. En waar het hem in de voorgaande pogingen niet lukte, lukt het nu dus wel. Hij neemt aan en schiet langs Eduardo … in ons doel. Nééééé, dit gebeurt toch niet echt! Dit kan toch niet waar zijn! Van Wolfswinkel scoort 0-1 voor Basel.

Verbijsterd, gefrustreerd, ontzet en vol ongeloof stort ik in elkaar. Mijn God, dit is toch onbestaanbaar?! Dit verzin je toch niet?! Dit mag je toch niet laten gebeuren?!
Wat een ontgoocheling, wat een deceptie! Deze klap komt ontzettend hard aan!

Mijn Bff en de vriend staan op en vertrekken naar huis. Gedesillusioneerd staar ik stilletjes voor me uit en ik hoor dat de scheids voor het einde van de wedstrijd fluit. Ik ben er kapot van. Ik voel me leeg en hol van binnen en het dringt nauwelijks tot me door wat er zojuist is gebeurd.

Ik wou dat Bea er was en de buurman. Ik mis ze zo erg nu, more than ever.

Met mijn laatste restje energie richt ik me nog één keer op om toch nog f voor onze jongens te klappen als zij, ook zwaar teleurgesteld, het publiek bedanken.

Ziek, doodziek ben ik ervan.

Nou, doei tot de volgende wedstrijd!
X Nancy