Verslag: Vitesse - Excelsior 3-2

Nancy op Noord: d.d. 18 januari 2019
(een verhaal over fietsen en niet over de VAR of voetbal of zo)

Vanavond ben ik niet in het Gelredome. Ik wil niet, ik heb geen zin, de puf is er f uit en zelfs Bea heeft er begrip voor. Dat heeft niks te maken met het feit dat ik deze week een jaartje ouder ben geworden (nogmaals dank voor alle felicitaties, zo ontzettend leuk!) of omdat ik geen vertrouwen heb ik onze geel-swèrte mannen.

 Wat is er aan de hand dan? Nou ….

Ik fiets altijd naar mijn werk. Niet abnormaal of zo, denk dat half Nederland dat doet. Onderweg nader ik altijd een rotonde. Niet iets om in paniek van te raken en ik fiets de (voorrangs)rotonde op.

Dan komt er plotseling een auto met hoge snelheid op deze rotonde afrijden. Ik denk: "KAK …. die stopt echt niet voor mij!", dus ik knijp keihard in mijn remmen om een aanrijding te voorkomen.

Nou, dat laatste is gelukt. Echter, een nanoseconde later lig ik wel een tikkie groggy op het asfalt.

De meneer van de betreffende auto sprint naar mij toe, knielt bij mij neer en vraagt bezorgd of ik me goed voel. Ik krabbel overeind en zeg dat het wel gaat. Op hetzelfde moment grijp ik hem bij zijn armen, of hij grijpt mij bij mijn armen, weet ik veel, want het wordt f zwart voor mijn ogen.

Als even later de mist in mijn hoofd optrekt, staat er opeens een aantal mensen om mij heen. Met hun hulp sta ik voorzichtig op en wankel ik naar de stoeprand. Iemand zegt dat ik moet gaan zitten en ik voel de welkome steun van een lantaarnpaal in mijn rug.

Een ontzettend lieve vrouw knielt bij mij neer. Ze vraagt hoe ik heet, waar ik woon, hoe oud ik ben, waar ik werk, etc. Ik vind dat ik behoorlijk adequaat antwoord; zij vindt het nodig om 112 te bellen. Bezwaar blijkt kansloos.

Ondertussen is een andere man druk bezig om tissues/verbandjes te regelen. Oh, k*t man, ik bloed! Het drupt op mijn spijkerbroek, mijn sjaal en jas en mijn handen zitten onder.

Een vrachtwagenchauffeur, die toevallig passeert, geeft zijn EHBO-koffer onmiddellijk af zodat een noodverband kan worden aangelegd. Ik begin te trillen. Ik weet niet of ik het koud heb, of ik pijn heb of dat ik gewoon enorm geschrokken ben. En die lieve mevrouw blijft maar tegen me praten: "Voel je je misselijk? Ben je duizelig? Kan ik iemand voor je bellen?"

De vrachtwagenchauffeur voegt zich even laten bij het gezelschap dat in een kring om mij heen staat. Hij informeert hoe het gaat en of hij kan helpen. De chauffeur overlegt met de tissue- c.q. verbandman wat er aan noodmateriaal nodig is en hij laat een groot aantal bandages en pleisters achter. Topper!

Als de vrachtwagenchauffeur vertrekt, hoor ik een sirene in de verte. "OMG, dat is toch niet voor mij", flitst het door me heen. De lieve dame geeft mij een geruststellend klopje op mijn arm en ze lacht me bemoedigend toe. "Daar zijn ze al!"

Niet veel later hurkt een vriendelijke ambulancebroeder naast mij neer. Hij kijkt me onderzoekend aan, begint ook van alles te vragen en helpt me om vervolgens in de ambulance plaats te nemen.

Na een uitgebreide check wordt besloten dat ik mee ga naar de spoedeisende hulp. Ik heb twee flinke wonden: bij mijn kin en bij mijn wenkbrauw en die blijven maar bloeden. En een flinke hoofdpijn steekt de kop op.

Inmiddels is ook de politie gearriveerd om het verkeer bij de rotonde weer in goede banen te leiden.

Ik bel tussendoor naar mijn werk en vertel dat ik vandaag niet op kantoor kom. Mijn collega's schrikken als ze horen wat er is gebeurd. Natuurlijk is daar alle begrip voor. Ze vragen meteen wat ze voor me kunnen doen, hoe ze me kunnen helpen, dat ik me vooral geen zorgen om mijn werk moet maken, alleen maar om mezelf. Mijn collega's zijn echt kanjers!

Ondertussen heeft de politie mijn fiets ergens veilig gestald en zij overhandigen mij het telefoonnummer van die lieve mevrouw. Zo fijn!

In de ambulance, op weg naar het ziekenhuis, komt er een soort rust over me heen; berusting zeg maar. Het is klote, maar het is niet anders.

Ik realiseer me echter wel dat ik op dat moment naar de beste plek ga die maar mogelijk is, nl. het ziekenhuis. Ik realiseer me ook dat ik fantastisch geholpen ben door mensen die ik totaal niet ken. Mannen en vrouwen die daardoor te laat op hun werk/school kwamen. Mannen en vrouwen die vonden dat ze eerst mij moesten helpen. Dank jullie wel, allemaal!!!

Als we bij de spoedeisende hulp arriveren, word ik door een arts grondig onderzocht. Aan elk botje wordt gevoeld, niks gebroken! Mijn kaak en gebit worden gecheckt, geen tanden of kiezen kwijt! Bloeddruk oké, hartslag oké, longen oké! Gelukkig!

De verpleegster maakt mijn gezicht en wonden schoon en geeft een tetanus-prik. Vervolgens besluit de arts dat mijn wonden het best gelijmd kunnen worden. Geen prikken meer, geen hechtingen … pfff, eindelijk een meevaller vandaag!

Mijn hoofdpijn wordt wel steeds heftiger en er wordt een scan van mijn hoofd gemaakt. Ik sluit mijn ogen en hoor aan één stuk door vreemde schurende geluiden of zo. Ik ben ongerust, bang.

Pas als ik hoor dat alles oké is, laat ik mijn emoties even de vrije loop. En dan staat weer die aardige verpleegster bij mijn bed en vraagt vriendelijk of ik misschien zin heb in koffie. Engel!

Vervolgens bedenk ik hoe ik thuis moet komen. De fiets is dus niet beschikbaar en het OV zie ik niet zo zitten.

Ik check mijn mobiel om te kijken wie ik kan bellen … en dan zie ik dat ik een appje heb ontvangen van mijn collega's. Ik hoef alleen maar f terug te bellen. Auto is al geregeld, ze komen me ophalen uit het ziekenhuis, wanneer het kan, wanneer het mij uitkomt. En nauwelijks vijftien minuten later loopt een bezorgde collega mij al tegemoet.

Weet je, iedereen heeft vast goede collega's, maar die van mij zijn buitengewoon geweldig en de allerbeste!!!

Afgezien van enorme spierpijn in mijn hele lijf, gaat het verder gelukkig goed. Goddank ben ik er met alleen snij- en schaafwonden vanaf gekomen. Alleen lijkt het me beter om de wedstrijd van vanavond thuis te kijken. F een beetje rustig aan doen, hè!

Verder ben ik natuurlijk kei-blij dat Vitesse gewonnen heeft!
3 punten in the pocket voor onze jongens, yesssss!!!!

Nou, doei tot de volgende wedstrijd!
X Nancy