Verslag: Vitesse - Fortuna Sittard

Vitesse – Fortuna Sittard (28 oktober 2018)

Bea zit natuurlijk al lang gereed en kijkt me aan met een gezicht dat het midden houdt tussen oprechte bezorgdheid, een tikkie geïrriteerdheid en een glimlach. Ik had haar natuurlijk f moeten appen dat ik wat later was!

Ik zeg iets vaags over mailtjes checken van mijn werk en iets over de was die ik nog moest ophangen en dat ik het lange wasprogramma per ongeluk had aangezet of zo. Het is bedoeld als excuus en Bea vat het gelukkig ook als zodanig op en is hiermee tevreden.

Op het moment dat ik in mijn stoeltje neerplof en nog een beetje na hijg van mijn race tegen de klok, besluit Highler dat de wedstrijd kan beginnen. Prima timing scheids!

Bea, de buurman en ik praten uiteraard nog f na over het erbarmelijke echec tegen Excelsior. Onze conclusie luidt: dit moet en kan beter! Ik denk dat heel voetbal-minnend Ernem het hier wel over eens is.

Ik denk ook dat onze helden dit begrijpen, want ze starten voortvarend en zetten meteen flink druk op de ketel. We kijken waarderend toe hoe de bal telkens weer richting de Fortuna goalie wordt geschoten en hoe de defensie van Sittard onder druk wordt gezet. Mooi!

Zowel Bero als Linssen krijgen uitstekende kansen om de openingstreffer voor hun rekening te nemen. Het wil nog f niet lukken maar onze jongens blijven opportunistisch spelen hoor.
Bea en ik hebben het goede gevoel dat die goal gaat vallen en we applaudisseren enthousiast voor elke kleine en grote kans die gecreëerd wordt en blèren onze mannen met passie toe.

Na 11 minuten spelen geeft Navarone Foor een puike voorzet richting het doel van Fortuna. Hij heeft natuurlijk al lang gezien dat V.d. Werff zich daar gepositioneerd heeft. Ik hou mijn adem in en ik voel hoe mijn hart van opwinding en verwachting in mijn ribbenkast wappert. Ik zie heus wel dat dit een prachtkans is om de openingstreffer te forceren.

Bea zit gespannen op het puntje van haar stoel en volgt, net als ik, uiterst geconcentreerd de actie van V.d. Werff die volgt.

Maikel staat ingeklemd tussen twee Fortuna-spelers, maar mensen, dat boeit hem niet. Hij springt het hoogst van allemaal, hij kopt de bal hard links onder richting het Fortuna-doel en hij kopt raáááááááák! Ja hoor, het staat 1-0 voor onze mannen!

Bea en ik springen op en juichen V.d. Werff toe en gillen ons helemaal te pletter. Noord en de rest van het Gelredome doen niet veel anders en iedereen is ongelooflijk gelukkig. Deze voorsprong is volkomen terecht. Onze jongens zijn heer en meester op het veld en dat betaalt zich nu ook uit.

Ook na dit heerlijke doelpunt blijft Vitesse vooralsnog prima voetballen en volgen er voldoende mogelijkheden voor o.a. Clark en wederom Linssen. Maar de bal wil 'r maar niet in. Onze voorsprong wordt dus niet vergroot. KAK!

Na verloop van tijd beginnen alle missers van Vitesse ons behoorlijk op de zenuwen te werken. Bea moppert al een tijdje en ik overleg met de buurman hoe dat nou allemaal in godsvredesnaam mogelijk is?! De buurman en ik zijn inmiddels op het punt beland dat we stellen dat als wij niet scoren 'hun' het dan wel zullen doen.

En ja hoor, godverdegodver, in de blessuretijd van de eerste helft wordt het rampscenario, waar we al een tijdje bang voor waren, bewaarheid. Je gelooft 't gewoon niet, maar de eerste de beste uitbraak van Sittard die ergens op lijkt, wordt ook onmiddellijk afgestraft met een doelpunt op slag van rust. Het staat 1-1.

Het gemopper van Bea gaat spoorslags over in een geraas en getier waarvan menig V-supporter nog een lesje van kan leren. De buurman en ik zakken verslagen terug in onze stoeltjes en we balen zóóóó ontzettend! Zoveel kansen gehad en zoveel gemist. Man, man, man, man ….. gloeiende, gloeiende, gloeiende, gloeiende ……

Uit pure frustratie gaan Bea en ik in de pauze maar een patatje halen. Vinnig dippen we de frietjes diep in de mayo. We zijn onze teleurstelling nog steeds niet te boven en ja, de frietjes zijn hiervan de dupe.

Als de tweede helft begint, en als wij ons enigszins hersteld hebben van de diepe deceptie, zien we dat onze Vitesse-jongens wel van goede wil zijn en zo, maar dat Fortuna de wedstrijd veel meer onder controle heeft dan in de eerste helft.

Fortuna wordt iets sterker, valt aan, creëert kansen en onze jongens zakken steeds verder weg in het moeras van onvermogen en onbekwaamheid. Gesterkt door de patat schreeuwen Bea en ik onze mannen nog immer bemoedigend toe, tuurlijk blijven we ons geel-swèrt altijd ondersteunen, maar ik krijg niet de indruk dat het helpt. Vitesse is het onderweg ergens kwijt geraakt of zo, weet ik veel.

Na een uur spelen, op een moment dat je het eigenlijk niet verwacht, komt de bal via een ingooi van Linssen weer in het veld. Met dank aan enkele Fortuna-spelers komt de bal uiteindelijk voor de voeten van Bero. Hij speelt niet super vandaag, maar de omhaal die hij maakt is van groot belang en grote klasse.

De bal verdwijnt, via de paal, gewoon rechtsonder in het doel! Niet normaal mensen, het staat ineens 2-1 voor Vitesse! Wat een prachtige goal!

Dit doelpunt zagen we echt niet aankomen! Maar deze onverwachte grandioze meevaller zorgt er wel voor dat Bea en ik opnieuw uit onze stoeltjes vliegen, elkaar f vreselijk hard knuffelen en daarna totaal verrukt ons enorm te buiten gaan aan een geweldig feestje op Noord. We juichen Matús Bero toe, we schreeuwen het uit van pure vreugde en we springen op-en-neer omdat de adrenaline door het lichaam spuit. Wat is dit lekker!

Eerlijk is eerlijk, de wedstrijd is niet van een heel hoog niveau. Zowel Fortuna als Vitesse laten weinig oogstrelend voetbal zien, ongeveer niks, maar het is wel heul spannend. Ik wil zo graag dat wij hier de drie punten houden en ik ben soms zo bang dat dat niet gaat lukken.

De klok tikt de 90 minuten aan en ik zie dat er drie minuten extra speeltijd worden toegevoegd. Een stemmetje in mijn hoofd blijft maar herhalen: "dat moet lukken, dat moet lukken". Maar bij elke uitbraak van Fortuna richting Eduardo lijkt het wel alsof mijn keel wordt dicht geknepen door een onzichtbare hand en de angst voor een tegendoelpunt giert als een wervelwind door mijn lijf.

Als Highler eindelijk besluit dat de drie minuten voorbij zijn, haal ik voor het eerst sinds lange tijd weer even diep adem. Ik ben enorm opgelucht en echt super blij dat onze jongens de voorsprong niet meer uit handen hebben gegeven.

Nee, goed was het niet, maar de drie punten zitten wel in onze zak.

Nou, doei tot de volgende wedstrijd!

X Nancy