Verslag: Vitesse – Ajax (beker)

Nancy op Noord
d.d. 12 februari 2020: Vitesse – Ajax (bekerduel)

En de hele dag ben ik er al druk mee, eigenlijk al de hele week: op het werk, bij mijn vrienden, thuis … de bekerwedstrijd tegen 020 in de kwartfinale.

Hoopvolle verwachtingen wisselen af met donkere sentimenten. Ik wil zo graag dat onze jongens vanavond een fantastische wedstrijd spelen en dat ze winnen natuurlijk. Maar het recente geel-swèrte resultaat stemt me niet gerust. Nu al een knoop in maag van de oplopende spanning.

Mijn manager op het werk toont begrip voor mijn meer dan ingewikkelde situatie. En passant deelt hij mede dat ik morgen gerust een uurtje later mag beginnen als het op een verlenging en/of penalty's uitdraait. Hij is weliswaar een supporter van een enorme foute club, maar hij is toch een toppertje!

Gesterkt door dit sympathieke gebaar, fiets ik rond 17.30 uur als een dolle naar huis. In een recordtempo bak ik een omeletje en spoel die weg met een self-made cappuccino.

En dan is het tijd om af te reizen naar het Gelredome. Bea is er vanavond niet. Druk met een vergadering of zo. Maar tjezus mensen, vergaderingen zijn er toch voor om geannuleerd te worden of op z'n minst verplaatst! Kennelijk niet bij haar, verschrikkelijk jammer!

Ze heeft haar seizoenkaart voor 1 x afgegeven aan een vage zwager of zoiets. Ik geef hem een hand en hij zegt dat ie Pieter heet.

Nou is dat op zich niet zo'n probleem, maar wel dat hij meteen begint te foeteren wat er allemaal niet goed gaat bij onze boys. En hij vertelt ook dat hij het allemaal hééél anders zou doen, vééél beter uiteraard.

Er volgt minutenlang een tirade van tactisch positiespel, slimme truckjes en handige counters. Ik haak af binnen 10 seconden en ik mis Bea enorm. Goddank komt op dat moment de buurman naast me zitten.

Als onze mannen het veld oplopen, worden ze onmiddellijk hartstochtelijk toegejuicht door de opgewonden menigte in het praktisch uitverkochte, sfeervolle Gelredome. Vuurwerk ontploft, geel-swèrte vlaggen zwaaien, keiharde muziek knettert uit de boxen … ooohhh yesss, we gaan beginnen!

Nou, en het klapt 'r meteen bovenop hè! Onana trapt de bal naar voren. Babel pikt 'm op en tikt door naar Tadic. Ooooohhh men, ik krijg 't al gelijk bloedheet en ik voel de spieren in mijn schouders verkrampen.

Via de linkerflank krijgt Traoré de bal aangespeeld en hij schiet keihard richting ons doel. Ik schrik me werkelijk helemaal de kolere en tot mijn grote opluchting zie ik dat Pasveer wel staat op te letten en hij redt knap. Mijn god, we spelen nog geen halve minuut en we staan al bijna achter.

De buurman en ik wisselen f een bezorgde blik en de vage zwager weet al meteen dat 't niks gaat worden, pffff …..

En daarna gebeurt er eigenlijk niets. De bal wordt door beide ploegen een beetje inspiratieloos heen-en-weer getikt. Ik krijg de indruk dat niemand een plan heeft. Er staan echt wel 22 man op het veld, en soms rennen ze ook wel achter een bal aan, maar verder is het niet om aan te gluren.

Dus ik app Bea maar f. Ik vraag of ze nog steeds druk en belangrijk bezig is met moeilijke dingen. "Ja", antwoordt ze.

Ik app terug dat ik het ontzettend vervelend vind dat ze er niet is en zij vraagt of ik niet tevreden ben met haar vervanging. Ik stuur haar een dikke middelvinger.

En ondertussen kabbelt de wedstrijd voort en krijgt 'saaie pot' een nieuwe dimensie.

Tot aan de 32e minuut dan! Iedereen schrikt plotseling wakker als Ajax van achteruit een aanval opbouwt. Via Tadic gaat de bal naar Van der Beek, die 'm op zijn beurt doortikt naar Traoré.
Vervolgens pakt Van der Beek de bal weer op en speelt opnieuw richting Traoré, die via het midden is opgelopen.

Het hart klopt me in de keel, het bloed suist door mijn aderen, het duizelt voor mijn ogen. Het onheil dendert op Pasveer af en ik schreeuw me helemaal lijp om hem te waarschuwen!

Traoré ziet dat Babel op links volledig vrij staat. Heeft dan werkelijk niemand van onze jongens in de gaten dat er een roze tornado voorbij raast!? Godmoedermaria, hoe kun je nou missen!?

Babel schiet van dichtbij … de bal in ons netje. Pasveer kansloos. 0-1!

Aaaaahhhh, néééééé ….! Ontgoocheld sla ik mijn handen voor mijn gezicht. Ik kan het nauwelijks geloven. Ik voel me ellendig en ben zo vreselijk teleurgesteld. Ik ben f totaal lamgeslagen en kijk ontzet toe hoe het uit-vak feest viert.

Pietertje staat nog steeds te zeuren dat hij al lang wist dat het niet goed zou aflopen met Vitesse. Oh men, ik heb ineens zo'n zin om hem een knal tegen zijn kaak te geven!

Dan richt ik mijn blik op de buurman; de deceptie druipt ook van zijn gezicht. Hij klopt mij zachtjes op de knie en zegt dat het allemaal nog goed kan komen. Hoop houden!

Ik ben blij als ruim 10 minuten later het rustsignaal klinkt. Het was bepaald geen fijne 1e helft.

Ook in de 2e helft gebeurt er heel lang heel weinig. Onze jongens doen heus wel een poging om druk te zetten en aan te vallen, en dat waardeer ik ook bijzonder, maar het helpt weinig. Het wordt hooguit bijna gevaarlijk.

Maar dan, zo'n kwartiertje voor tijd, vindt er via de linkerflank een één-tweetje plaats tussen Babel en Tagliafico. Laatstgenoemde loopt vervolgens met de bal aan zijn voet naar voren ons strafschopgebied binnen en speelt af naar Gravenberg.

Je hoeft echt niet gestudeerd te hebben om te zien dat dit een levensgrote kans voor 020 oplevert. Het mag geen 0-2 worden, schiet het door me heen. Dan is alles verloren!

Ik sta te shaken van de spanning, ik heb pijn in mijn buik van de stress. Ik gil dat ze moeten uitkijken en grijp van angst de buurman vast.

Gravenberg wordt op geen enkele manier het aannemen van de bal lastig gemaakt. In alle rust schiet hij zuiver in de linkerhoek. Het staat 0-2.

Eerlijk waar, ik kan wel janken. Er gebeurt de hele wedstrijd ongeveer niks en dan kijk je na 75 minuten ineens tegen een 0-2 achterstand aan. Gloeiende, gloeiende, gloeiende … wat een rampscenario voltrekt zich hier voor onze ogen.

Moedeloos, troosteloos en verslagen val ik in mijn stoeltje. Ik voel me zo klote. Pietertje toetert nog immer rond dat ie weer gelijk heeft gekregen. Kotsmisselijk word ik ervan.

In de 76e minuut vindt dan toch een gedenkwaardige moment plaats. Daley Blind komt het veld in na een onzekere, akelige periode over zijn gezondheid.

Echt mensen, geloof me, ik heb nul warme gevoelens voor Ajax, maar hem verwelkom ik met een welgemeend oprecht applaus. Ik wens hem veel sterkte toe met zijn verdere revalidatie en hoop dat hij nog vele mooie jaren succesvol zal voetballen (behalve tegen geel-swèrt dan natuurlijk)!

De rest van de wedstrijd boeit me niet meer. Ik app met een vriendin en samen verzinnen een manier om Pietertje te elektrocuteren of voorgoed de ruimte in te schieten.

En dan krijgen we vlak voor tijd ook nog een strafschop tegen! En Matavz kan met rood vertrekken. Ik zit echt niet meer op te letten, maar ik begrijp dat het allemaal behoorlijk twijfelachtig is. De gifbeker moet blijkbaar helemaal leeg.

Tadic verzilvert de pingel, 0-3.

Ik ben über gelukkig als ik weer naar huis mag. Wat een k*t avond zeg! Ajax was niet groots, onze mannen waren onmachtig. Het was zoiets van slecht tegen nog slechter.

Hoop dat ze morgen op het werk een beetje mild voor me zijn.

Nou, doei tot de volgende wedstrijd!
X Nancy

Bron: Nancy op Noord